Το Κάμπινγκ Δρέπανος ⊚ βρίσκεται στην αρχή της παραλίας του Δρέπανου. Συγκεκριμένα απλώνεται ακριβώς πάνω στη στενή χερσόνησο που καταλήγει στο ομώνυμο ακρωτήριο.
Κάμπινγκ υπήρχε εδώ από πάρα πολύ παλιά αλλά κάπου στις αρχές του αιώνα μας είχε κλείσει και είχε παρατηθεί ως χώρος. Το 2013 όμως άνοιξε ξανά υπό νέα διεύθυνση, στα μέσα του καλοκαιριού περίπου. Άρα μπορούμε να πούμε ότι τώρα βρίσκεται πραγματικά στον τρίτο χρόνο λειτουργίας του, μιας και το πρώτο καλοκαίρι δεν ήταν σε πλήρη ετοιμότητα.
Η πύλη και η ταμπέλα έξω από το κάμπινγκ είναι αυτές που κάνουν πολλούς να το προσπερνάνε και να μην το υπολογίζουν ως παραλία, υποθέτοντας ότι οι υποδομές του είναι μόνο για την εξυπηρέτηση των κατασκηνωτών του.
Το εστιατόριο και η καφετέρια όμως δέχονται όλον τον κόσμο και το κατάστημα απλώνει τις καρέκλες του όχι μόνο κάτω από το σκέπαστρό του αλλά και ανάμεσα στα δέντρα,κάτω από τη σκιά τους, ακριβώς δίπλα από την παραλία. Δεν είναι μάλιστα καν ανάγκη να διασχίστε την πύλη του για να πάτε στην παραλία. Μπορείτε κι απ' έξω, από τον δρόμο, όπου θα βρείτε και σκιασμένους χώρους για να παρκάρετε το αυτοκίνητό σας κάτω από τα δέντρα απέναντι από τον δρόμο.
Τη στιγμή που στο επόμενο μαγαζί, το "Κεντρικόν" που συναντάτε αμέσως μετά το κάμπινγκ, γινόταν το αδιαχώρητο, εδώ υπήρχε ακόμη χώρος για επισκέπτες και στο εστιατόριο αλλά και στις καρέκλες κάτω από τα δέντρα. Το εστιατόριο έχει και μερικά μαγειρευτά φαγητά, τα οποία στην υψηλή σεζόν είναι περισσότερα.
Η σκιά είναι άφθονη και το περιβάλλον ευχάριστο και ήσυχο. Τα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα και απ' έξω ακριβώς ξαπλώστρες και ομπρέλες, ενώ υπάρχουν και κούνιες για τους μικρούς φίλους μας.
Η παραλία είναι βέβαια η ίδια, αυτή που είναι και σε όλο το Δρέπανο - Μακρυγιάλι: ψιλή άμμος και ρηχή θάλασσα και οι ξαπλώστρες στην παραλία πάνε μαζί με τον καφέ σας, 2,50 ευρώ, χωρίς να χρεώνονται εξτρά.
Το παρακάτω σύντομο βίντεο θα σας δώσει καλύτερα την αίσθηση του χώρου.
Για όποιον ενδιαφέρεται παραπέρα από την παραλία και για τη διαμονή του εδώ, μπορεί να ρίξει μια ματιά στις επόμενες φωτογραφίες.
Τα κτίριά του φαίνονται ότι έχουν ανακαινισθεί πρόσφατα, αρχής γενομένης από την ρεσεψιόν που βρίσκετε μόλις διασχίσετε την πύλη του κάμπινγκ. Οι τουαλέτες του, από μια ματιά που έριξα, ήταν πεντακάθαρες.
Οι χώροι για σκηνές και τροχόσπιτα είναι αριθμημένοι και σχεδόν όλοι με σκιά, μιας και τα δέντρα εδώ πέρα είναι από πολύ παλιά. Διαχωρίζονται με φαρδιούς διαδρόμους που μπορούν να τους διασχίσουν άνετα αυτοκίνητα και τροχόσπιτα.
Για τους λάτρεις του κάμπινγκ πιστεύω ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή μιας και η θάλασσα είναι ακριβώς δίπλα από το κάμπινγκ και το περιβάλλον φροντισμένο.
Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το στο Facebook:
Ακολουθήστε τη σελίδα στο Facebook για να μην χάνετε τις ενημερώσεις:
Τελευταία ενημέρωση Αύγουστος 2020. Το "Κεντρικόν" δεν λειτούργησε. Οι αλλαγές στο τέλος του άρθρου.
Ο Δρέπανος ⊚ είναι μια τεράστια παραλία μήκους 4 χμ. μαζί με το Μακρυγιάλι το οποίο είναι βασικά η ίδια παραλία. Η ονομασία αλλάζει μόνο και μόνο για λόγους κατατοπισμού στο σημείο που παρεμβάλλεται στον δρόμο ένας υποσταθμός της ΔΕΗ που θα πρέπει να παρακάμψετε για λίγο για να συνεχίσετε παραλιακά για το Μακρυγιάλι.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η παραλία του Δρέπανου πήρε γαλάζια σημαία για το 2017 μιας και, εκτός από την ποιότητα του νερού, προσφέρει όλες τις απαραίτητες υποδομές που απαιτούνται για να δοθεί ο τίτλος αυτός. Το καλοκαίρι υπάρχει καθημερινή φθηνή τακτική αστική συγκοινωνία με σύγχρονο λεωφορείο μεταξύ Δρεπάνου και Ηγουμενίτσας. Δρέπανο και Σταθμός ΚΤΕΛ στην πόλη είναι τα δύο άκρα της διαδρομής.
Μετά το κάμπινγκ, για το οποίο αναφέρομαι σε ξεχωριστό μήνυμα, το πρώτο μαγαζί που θα συναντήσετε είναι το "Κεντρικόν" το οποίο βρίσκεται εδώ από πολύ παλιά. Είναι ένα πλήρες συγκρότημα με καφετέρια, εστιατόριο, παιδική χαρά και βέβαια ομπρέλες και ξαπλώστρες στην παραλία.
Ο χώρος της καφετέριας στρωμένος με τεχνητό πράσινο είναι πολύ όμορφος με φυσική σκιά κάτω από τα δεντράκια του αλλά και σκέπαστρα σε πολλά σημεία. Οι ομπρέλες στην παραλία δεν χρεώνονται εξτρά αλλά είναι μαζί με την παραγγελία σας με την τιμή του καφέ.
Η παραλία του Δρέπανου είναι η χαρά των παιδιών, μιας και είναι πολύ ρηχή, με ζεστά νερά και ψιλή άμμο που προσφέρεται για παιχνίδια κάθε είδους, καθώς και "γλυπτική"όπως βλέπετε παρακάτω.
Το συγκεκριμένο σημείο έχει έναν λόγο παραπάνω να είναι η χαρά των παιδιών, γιατί το "Κεντρικόν" διαθέτει και παιδική χαρά η οποία είναι επίσης στρωμένη με τεχνητό χλοοτάπητα, ενώ δίπλα της υψώνεται ο πύργος του ναυαγοσώστη, άλλο ένα υπέρ της παραλίας.
Τη στιγμή της επίσκεψής μου ο πύργος του ναυαγοσώστη δεν ήταν ακόμα επανδρωμένος, οπότε επωφελήθηκα της ευκαιρίας να ανέβω και να κάνω μερικές λήψεις από ψηλά.
Αρχές Ιουνίου και η παραλία είναι γεμάτη με κόσμο σ' αυτό το σημείο, το οποίο συγκεντρώνει και τους περισσότερους επισκέπτες μετά το γκρέμισμα των άλλων beach bar που βρισκόταν πιο πέρα. Αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω.
Ο χαμηλός τοίχος που βλέπετε στα δεξιά της παρακάτω εικόνας ανήκει στο εστιατόριο το οποίο διαθέτει τεράστιους σκεπαστούς χώρους και πάνω από την παραλία αλλά στο πλάι του κτιρίου, δίπλα από την παιδική χαρά, και εξυπηρετεί πάρα πολύ κόσμο.
Οι μικροπωλητές κάθε είδους και φυλής είναι συνηθισμένο φαινόμενο εδώ, ιδίως στην υψηλή σεζόν, οι οποίοι βέβαια γίνονται άφαντοι αν δουν περιπολικό στην περιοχή.
Συνεχίζοντας τον δρόμο μετά το "Κεντρικόν", όσο απομακρυνόμαστε, τα πράγματα είναι πιο ήσυχα. Ο δρόμος βρίσκεται σε μια στενή λωρίδα ξηράς ανάμεσα στην παραλία και τη λιμνοθάλασσα που βρίσκεται πίσω της. Στο μεγαλύτερο μέρος του δρόμου υπάρχει δεντροστοιχία και πολύς χώρος για να αφήσετε τα αυτοκίνητά σας κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Πύργοι ναυαγοσώστη υπάρχουν κι άλλοι κατά μήκος της παραλίας, αλλά η περίοδος λειτουργίας τους σ' αυτά τα πιο ήσυχα κομμάτια είναι μικρότερη και όχι πάντα σίγουρη. Μπορεί να τους βρείτε επανδρωμένους μόνο την υψηλή σεζόν και εφόσον ο δήμος διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια.
Πιο πέρα η δεντροστοιχία κατά μήκος του δρόμου σταματά και το τοπίο είναι πιο ερημικό με πιο σπάνιες σκιές.
Εδώ συναντάμε και τα ερείπια του πρώτου Beach Bar το οποίο γκρεμίστηκε, όπως και το επόμενο, πριν από 2 χρόνια περίπου.
Τα αίτια της έξωσης, από ότι μπορείτε να πληροφορηθείτε και από το άρθρο του thespro.gr ήταν οικονομικά, μιας και τα χρωστούμενα στον δήμο είχαν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Το κακό είναι ότι μετά το γκρέμισμα ο χώρος δεν καθαρίστηκε ακόμα και έχουμε αυτές τις άσχημες εικόνες που βλέπουμε στις φωτογραφίες.
Το επόμενο beach bar που βρισκόταν στο τέλος της παραλίας του Δρέπανου, κάτω από τον υποσταθμό της ΔΕΗ ήταν επίσης γκρεμισμένο, αλλά εδώ υπήρχε κινητικότητα μιας και κάποια μηχανήματα είχαν αρχίσει, έστω και 2 χρόνια αργότερα, να καθαρίζουν τον χώρο από τα μπάζα και τα συντρίμμια. Το κακό βέβαια είναι ότι επέλεξαν το καλοκαίρι να το κάνουν αυτό!
Από ό,τι πληροφορήθηκα από κάποιους εργάτες που ετοίμαζαν το κτίριο με τις δημόσιες τουαλέτες για να λειτουργήσει ξανά, θα παραμείνει μάλλον μόνο το κύριο κτίσμα που βλέπετε στην εικόνα, πιθανώς για τον επόμενο ενοικιαστή της επιχείρησης.
Δεν είναι απίθανο τις επόμενες μέρες να ξεφυτρώσει κι άλλη καντίνα και ομπρέλες ανάμεσα στην αρχή και το τέλος της παραλίας του Δρέπανου, αλλά αυτή τη στιγμή το επόμενο σημείο μετά το "Κεντρικόν" όπου μπορείτε να βρείτε ομπρέλες, ξαπλώστρες και καντίνα για το καφεδάκι σας βρίσκεται εδώ, στο τέλος της παραλίας. Οι ομπρέλες θα σας στοιχίσουν 5 ευρώ και το καφεδάκι 1 ευρώ.
Εδώ θα βρείτε και ευκαιρίες για θαλάσσια σπορ με τιμές προσαρμοσμένες στα ελληνικά δεδομένα, μιας και η παραλία σχεδόν στο σύνολο των επισκεπτών της χρησιμοποιείται από Έλληνες. Κανό, φουσκωτά, σαμπρέλες κτλ. θα σας στοιχίσουν 10 ευρώ το άτομο και μόνο το θαλάσσιο σκι είναι στα 20 ευρώ.
Σ' αυτό το σημείο τελειώνει και η παραλία του Δρέπανου. Μετά από τη μικρή παράκαμψη του υποσταθμού της ΔΕΗ αρχίζει το Μακρυγιάλι που αναφέρομαι σε ξεχωριστό άρθρο.
Το παρακάτω σύντομο βίντεο είναι τραβηγμένο από τον πύργο ναυαγοσώστη του "Κεντρικόν" στην αρχή της παραλίας του Δρέπανου.
Αύγουστος 2020:
Το καλοκαίρι του 2020 το "Κεντρικόν" παρέμεινε κλειστό, όχι μόνο ως καφετέρια - εστιατόριο αλλά και χωρίς ξαπλώστρες - ομπρέλες. Τα μπάζα από τα κατεδαφισθέντα beach bar καθαρίστηκαν και υπάρχουν πολλές καντίνες με ξαπλώστρες κατά μήκος της παραλίας, ενώ φαίνεται ότι ο κόσμος μετατοπίστηκε περισσότερο προς το Μακρυγιάλι!
Επίσης υπάρχουν θαλάσσια παιχνίδια για παιδιά, λίγο μετά το κλειστό "Κεντρικόν".
Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το στο Facebook:
Ακολουθήστε τη σελίδα στο Facebook για να μην χάνετε τις ενημερώσεις:
Τελευταία επίσκεψη: Αύγουστος 2020. Το Μακρυγιάλι συναγωνίζεται τον Δρέπανο σε κόσμο και αρκετές φορές τον ξεπερνάει. Περισσότερες καντίνες και ομπρέλες φέτος.
Η παραλία Μακρυγιάλι ⊚ και η παραλία Δρέπανος είναι βασικά η ίδια παραλία, αλλά λόγου του μεγάλου μήκους της, για λόγους προσανατολισμού, ονομάζονται διαφορετικά. Ο "διαχωρισμός" των δύο ονομάτων γίνεται στο σημείο που ο παραλιακός δρόμος απομακρύνεται για λίγο από τη θάλασσα για να παρακάμψει τον υποσταθμό της ΔΕΗ που βρίσκεται εκεί. Από εκεί και πάνω αρχίζει το Μακρυγιάλι ενώ πιο πριν η παραλία ονομάζεται Δρέπανος. Οι δύο παραλίες μαζί πλησιάζουν τα 4 χμ. μήκος!
Όσο απομακρύνεστε προς την άκρη της παραλίας, τόσο πιο ήσυχα είναι να πράγματα. Εδώ οι αλλαγές δεν είναι πολλές, χρόνια τώρα. Το μόνο που αλλάζει ίσως κατά διαστήματα είναι οι καντίνες που υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου και δίπλα στην παραλία, οι οποίες μπορεί να μετακινούνται μερικά μέτρα ή να αλλάζουν οι ιδιοκτήτες τους. Μόνιμα beach bar δε θα βρείτε εδώ.
Η πρώτη καντίνα που συνάντησα μετά τη ΔΕΗ έχει το όνομα "Φοίνικας" και έχει μια ξύλινη επένδυση απ' έξω καθώς και σκέπαστρο με μερικά τραπεζάκια από κάτω για τους πελάτες της.
Οι ξαπλώστρες στην παραλία νοικιάζονται από τη διπλανή επιχείρηση που εδρεύει κάτω κάτω από το καλαμωτό σκέπαστρο δίπλα από την καντίνα. Οι ομπρέλες στοιχίζουν 5 ευρώ το σετ και το καφεδάκι 1 ευρώ.
Όπως βλέπετε υπάρχουν και ντουζ και καμπίνα-αποδυτήριο για τους λουόμενους.
Η επόμενη καντίνα ήταν κάποιες δεκάδες μέτρα πιο πέρα. Κι εδώ υπάρχει σκέπαστρο και τραπεζάκια απ' έξω καθώς και ντους.
Εδώ τα περάσματα ανάμεσα στις ομπρέλες είναι στρωμένα με σανιδωτούς διαδρόμους. Για τις ξαπλώστρες στην παραλία η τιμή είναι 6 ευρώ το σετ αλλά σ' αυτήν περιλαμβάνονται και δυο καφέδες!
Ο δρόμος συνεχίζει ακόμα πιο πάνω μέχρι που σταματάει σε ένα πλάτωμα όπου μπορείτε να παρκάρετε ή να κάνετε αναστροφή. Χρειάζεται λίγο προσοχή όμως γιατί σε κάποια σημεία το έδαφος είναι πολύ αμμώδες.
Το μόνο δυσάρεστο φέτος με περίμενε εδώ, στο τέλος της παραλίας. Η γιγάντια φτελιά που υπήρχε εκεί για πολλά χρόνια και προσέφερε μία σκιά διαμέτρου σχεδόν 20 μέτρων, δεν ήταν πια εκεί! Το δέντρο κόπηκε, όπως βλέπετε και στην παρακάτω εικόνα. Αιτία, από ότι με πληροφόρησαν, ήταν ότι είχε ξεραθεί εντελώς, πιθανώς από κάποια ασθένεια.
Στη θέση της φτελιάς φύτεψαν κάποια μικρά πλατάνια, από τα οποία κατάφερε μέχρι στιγμής να επιζήσει μόνο το ένα. Αν καταφέρει να συνεχίσει να επιζεί κι αυτό, θα χρειαστούν πολλές δεκάδες χρόνια για να πλησιάσει το μέγεθος του προκατόχου του.
Πολύ με στεναχώρησε το γεγονός! Ήταν η πιο ωραία γωνιά της παραλίας! Για να καταλάβετε καλύτερα το γιατί, δείτε την παρακάτω εικόνα από μια παλιότερη ανάρτηση, τότε που το δέντρο υπήρχε ακόμα και χάριζε τη σκιά του στους επισκέπτες της παραλίας.
Παρά την έλλειψη του δέντρου, η καντίνα πάντως είναι και πάλι εκεί με ένα καλαμωτό στέγαστρο για σκιά και τραπεζάκια από κάτω. Αρχές Ιουνίου και ο καντινιέρης μόλις είχε έρθει για να αρχίσει τη δουλειά του για τη φετινή σεζόν.
Η παραλία βέβαια είναι ολόιδια με του Δρέπανου: Ψιλή άμμος και πολύ ρηχή. Στο τέρμα της μόνο μπορεί να συναντήσετε κάποιες σκόρπιες πέτρες στην άμμο.
Αν σας αρέσουν οι ζεστές παραλίες με ρηχά νερά και η ησυχία, εδώ μάλλον θα βρείτε το στοιχείο σας.
Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το στο Facebook:
Ακολουθήστε τη σελίδα στο Facebook για να μην χάνετε τις ενημερώσεις:
Η Μπούκα ⊚ ίσως να είναι και η μοναδική οργανωμένη παραλία της Ηπείρου που δεν μπορούν να την επισκεφθούν Ηπειρώτες, για να μην πω γενικά Έλληνες, παρά μόνο ξένοι τουρίστες από την Κέρκυρα!
Απίθανο ε; Κι όμως, η πρόσβαση από τη στεριά είναι σχεδόν αδύνατη, εκτός αν έχετε όχημα 4Χ4 για να διανύσετε τα 2 τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής προς τα εκεί. Την παραλία την επισκέπτονται μόνο καραβάκια με τουρίστες, αλλά όχι από Ηγουμενίτσα ή άλλο κοντινό μέρος, παρά μόνο από Κέρκυρα μέσω ταξιδιωτικών γραφείων, ξενοδοχείων κτλ. Από το ηπειρωτικό κομμάτι δεν υπάρχουν καραβάκια να πηγαίνουν εκεί. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που υπάρχουν πολλοί ακόμα και στη διπλανή Ηγουμενίτσα που δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτής της παραλίας!
Η πρόσβαση από τη στεριά
Παρόλο που η παραλία σε ευθεία γραμμή είναι λίγο πιο πάνω από το Μακρυγιάλι (Δρέπανο), για να πάει κανείς - αν το αποτολμήσει - (διαβάστε τη συνέχεια) θα πρέπει να κάνει ολόκληρο γύρο. Η μία περίπτωση είναι από τον δρόμο που πάει από Ηγουμενίτσα προς Σαγιάδα (μεγάλος γύρος), αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί δρόμοι μέσα στον κάμπο του δέλτα του Καλαμά που είναι πολύ εύκολο να χαθείτε.
Η πιο "εύκολη" περίπτωση είναι από τον Δρέπανο, αλλά μιλάμε για μέχρι το σημείο που αρχίζουν τα 2 τελευταία και δυσκολότερα χιλιόμετρα. Από εκεί και πέρα πηγαίνετε με δική σας ευθύνη και με τη γνώση ότι αν βρίσκεστε στα μισά του χωματόδρομου, δεν υπάρχει επιστροφή!
Από τον Δρέπανο λοιπόν, στο σημείο που είναι ο υποσταθμός της ΔΕΗ, μόλις ανεβείτε τη μικρή ανηφορίτσα, αντί να πάτε προς το Μακρυγιάλι (που είναι η συνέχεια του Δρέπανου), ακολουθείτε τον δρόμο προς το εσωτερικό της στεριάς. Μόλις φτάσετε σε ένα σημείο όπου ο δρόμος συναντάει έναν κάθετο, στρίβετε αριστερά. Λίγα μέτρα παραπέρα η άσφαλτος γίνεται χωματόδρομος, αλλά βατός, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σε 3-4 λεπτά βγαίνετε ξανά στην άσφαλτο. Από εκεί και πέρα, δύσκολο να περιγραφεί το πώς θα κινηθείτε. Συμβουλευτείτε καλύτερα το διάγραμμα παρακάτω. Τα πράσινα κομμάτια είναι άσφαλτος, τα πορτοκαλί βατός χωματόδρομος, τα κόκκινα δύσβατος χωματόδρομος και οι κίτρινες κουκκίδες ποδαρόδρομος. Σύνολο κοντά στα 8 χμ. περίπου από τον υποσταθμό της ΔΕΗ στον Δρέπανο μέχρι να αφήσετε το αυτοκίνητό σας, συν περίπου 1 χμ. ποδαρόδρομος στο τέλος.
Ο δρόμος στα τελευταία χιλιόμετρα, από το σημείο που εγκαταλείπει (ξανά) την άσφαλτο και μετά, ενώ αρχίζει ως ήπιος χωματόδρομος, γίνεται όλο και πιο δύσκολος αλλά με έναν "ύπουλο" τρόπο, σιγά σιγά. (Το κόκκινο κομμάτι).
Παρακάτω βλέπετε το σημείο που αφήνετε την άσφαλτο και αρχίζει το τελευταίο κομμάτι του χωματόδρομου.
Στη συνέχεια, εκτός από τις λακούβες που έχει, στενεύει τόσο πολύ με φυτά δεξιά και αριστερά, ώστε έτσι και μπείτε σ' αυτό το "αυλάκι" των φυτών, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσετε να γυρίσετε αν δεν φτάσετε στο τέλος του. Και βέβαια μην τύχει και συναντήσετε κανέναν αντιθέτως ερχόμενο! Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση. Ο αντιθέτως ερχόμενος θα είναι ή ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης με τα θαλάσσια σπορ και τις καρέκλες που είναι από το διπλανό χωριό ή κάποιος ψαράς. Μόνο αυτοί κυκλοφορούν εκεί πέρα! Συνάντησα τρεις ψαράδες που ψάρευαν όταν έφτασα. Ευτυχώς δεν διασταυρωθήκαμε με τα αυτοκίνητά μας! Μη σας ξεγελάει η παρακάτω φωτογραφία. Δεν μπορεί να δείξει το πόσο κακή είναι η ποιότητα του δρόμου.
Το αποτόλμησα λοιπόν, όπως καταλάβατε, και μάλιστα με ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο βρήκε μόνο 2 φορές ελάχιστα από κάτω αλλά ήμουν μόνος μου χωρίς συνεπιβάτη. Με συνεπιβάτη θα είχα βρει σίγουρα καμιά δεκαριά φορές. Για πιο φορτωμένος, ούτε συζήτηση: Η ταχύτητα στα τελευταία 1000 μέτρα ήταν από πόντο-πόντο μέχρι το πολύ με 5 χμ. την ώρα. Δεν το συστήνω σε κανέναν. Για μοτοσυκλέτα - εντούρο κατά προτίμηση - δεν ξέρω να σας πω. Υπάρχουν πολλές αγελάδες στην περιοχή και συνάντησα αρκετά σκυλιά τα οποία όμως φαινόταν ειρηνικά. Δεν γαύγισε κανένα τους και απλά έκαναν νωχελικά στην άκρη του δρόμου για να περάσω με το αυτοκίνητο. Αυτά μόνο στα τελευταία μέτρα του δρόμου πριν εγκαταλείψω το αυτοκίνητο και πάω με τα πόδια. Ποτέ όμως δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με τα σκυλιά. Γενικά είμαι από αυτούς που δεν τα φοβούνται ιδιαίτερα και ίσως παίζει κι αυτό τον ρόλο του.
Και δε φτάνει αυτό. Όταν επιτέλους ο δρόμος τελειώνει και υπάρχει ένα σημείο όπου μπορείς να κάνεις αναστροφή - και να παρκάρεις - (2-3 αυτοκίνητα χωράει), η παραλία απέχει ακόμα αρκετά και πρέπει να καλυφθεί κάνα χιλιόμετρο περίπου με ποδαρόδρομο. Ο "δρόμος" συνεχίζει βέβαια μέχρι την παραλία, αλλά πρέπει να το ρισκάρει κανείς πολύ με το αυτοκίνητο. Κοιτάξτε παρακάτω τη φωτογραφία με τη "γέφυρα" που πρέπει να διασχίσετε και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ας πούμε λοιπόν ότι έχετε το 4Χ4 και είστε και τολμηροί. Καταφέρατε και φτάσατε στην παραλία, έστω και με ποδαρόδρομο στο τελευταίο χιλιόμετρο.
Ας πάμε στην παραλία να δούμε τι λέει:
Η παραλία Μπούκα
Λοιπόν, από άποψη γιαλού, είναι σχεδόν ολόιδια με τον Δρέπανο. Ψιλή άμμος και πολύ ρηχά νερά.
Από υποδομές τώρα: Υπάρχει κανονικότατο κτίριο όπου είναι οι κύριες εγκαταστάσεις του beach bar "Buka Buka". Αν και τους τουρίστες δεν τους ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, αφού το καραβάκι τους έχει ό,τι χρειαστούν. Υπάρχουν ξαπλώστρες και ομπρέλες στην παραλία και βέβαια ό,τι θαλάσσιο σπορ διαλέξετε. Από ρυμουλκούμενα φουσκωτά διαφόρων ειδών μέχρι αλεξίπτωτο θαλάσσης, τζετ σκι, θαλάσσιο σκι και άλλα.
Όταν φτάνει κανείς εκεί μετά από τέτοια περιπέτεια μέσα στην ερημιά, μένει άναυδος από το πόση κίνηση και ζωή έχει η παραλία! Τουρίστες κάθε είδους και χρώματος που έρχονται από την Κέρκυρα με τα καραβάκια και ίσως και κάποια ιδιωτικά γιοτ. Και είναι μόνο αρχές Ιουνίου! Οι μόνοι Έλληνες που βρίσκονται εκεί πρέπει να είναι μάλλον μόνο αυτοί που εργάζονται προς εξυπηρέτηση των τουριστών!
Οι φίλοι με το μπάρμπεκιου που βλέπουμε παρακάτω να ετοιμάζουν τα μεζεδάκια, δεν ανήκουν στην επιχείρηση της παραλίας αλλά στα ταξιδιωτικά γραφεία - σκάφη που συνεργάζονται με ξενοδοχεία της Κέρκυρας και φέρνουν τους τουρίστες εδώ σε μια παραλία "μόνο γι' αυτούς".
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το στιλ τουρισμού! Όταν πας σε μια ξένη χώρα, πας να γνωρίσεις και τους ανθρώπους της, την κουλτούρα τους, να γνωριστείς και να "ανακατευτείς" και λίγο μαζί τους. Το να αποκοπείς από το περιβάλλον της χώρας που σε φιλοξενεί και να είσαι συνέχεια με τους ομοεθνείς σου, το βρίσκω... κάπως! Τέλος πάντων. Τα τουριστικά πρότυπα των γραφείων που διοργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες έχουν τη δική τους φιλοσοφία.
Το ερώτημα βέβαια είναι: Είναι τόσο δύσκολο πια να φτιαχτεί ένας δρόμος της προκοπής ώστε να μπορούν και οι Ηπειρώτες και γενικότερα οι Έλληνες να επισκέπτονται την παραλία της Μπούκας; Τρία χιλιόμετρα σύνολο είναι όλα κι όλα! Από ό,τι είδα, η παραλία συνεχίζεται αρκετά και μετά το οργανωμένο κομμάτι της και σίγουρα μπορεί να μείνει χώρος και για τους ξένους.
Από ό,τι μου είπε ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης με τα θαλάσσια σπορ, δεν πρόκειται να υπάρξει πρόβλημα γιατί οι ξένοι έρχονται πρωί και και κατά το μεσημεράκι αποχωρούν. Οι Έλληνες έρχονται περισσότερο από το μεσημέρι και μετά. Αλλά κι έτσι να μην είναι, ο χώρος είναι αρκετός για να χωρέσει τους πάντες. Έχει κάνει επαλειμμένα αιτήσεις για τη συντήρηση του δρόμου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο ίδιος προσπαθεί να καθαρίζει κάποια κομμάτια του δρόμου από τις πέτρες ή να κάνει μικρές επιδιορθώσεις όπου μπορεί.
Ίσως να περάσουν χρόνια να το τολμήσω ξανά και εφόσον μάθω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα σχετικά με την πρόσβαση. Το θέμα είναι πώς θα το πληροφορηθώ.
Όπως πάντα, τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα για οτιδήποτε αφορά την παραλία. Αν κάποιος αναγνώστης έχει νεότερα από την παραλία στο μέλλον, ας μας το γράψει παρακάτω.
Και ένα μικρό βίντεο για καλύτερη άποψη της παραλίας. Η στεριά που βλέπετε απέναντι από τις ομπρέλες είναι η άκρη από την Χερσόνησο της Λυγιάς που είναι το τελείωμα της ξηράς μετά το Μακρυγιάλι.
Αναρτήσεις
